Hierdie hande van my - van Kleilatgooi tot Gunskiet

Een van die min kiekies waar my hande olraaiterig lyk - dalk omdat ek dit so bietjie fuzzy gemaak het. Sedertdien veel meer  plooie en kreukels,nie net op my hande nie.

Theuns Jordaan se growwe gerasperde stem koer die woorde 'Die twee hande van my'. Dit het my laat kyk en dink oor my eie hande wat ek tog so vanselfsprekend aanvaar. (Kliek liewer op die liedjie hieronder NADAT jy my griffel gelees het - en dan drentel jy weer hier en daar deur die woorde - my woorde kan nie kompeteer met die mooi musiek nie, maar jy sal verstaan aan die end.  Terloops, ek't vandag ontdek dat sekere liedjies soveel beter klink met oorfone - soos hierdie een. Jinne Theuns - sing tog nog sulke koerliedjies asb.)

     

Hierdie hande wat kleintyd geleer het hoe om 'n potlood so vas te hou dat dit letters en later woorde kon vorm.  Hierdie hande van my kon 'n kleilat vashou en net so ver soos die stoutgatseuns gooi en dan't ek heimlik lekkergekry as die stukkie klei 'n stoutgat wettertjie tref.  My kleindogtertjiehande het gou geleer om 'n nuutgebore squirreltjie wat Piet van sy aaklige kwaai squirreltjie-ma gered het, te troetel en te voer met 'n pop se tietiebottel.

Hierdie hande wat styf aan Ma s'n vasgehou het as ons vroegoggend die Kaapse trein gevat het om vir Ouma te gaan kuier.  Hierdie hande wat die piesangs geneem het van die smous wat sing 'ten-vir-n-rênd-merrim, ten-vir-n-rênd-merrim', 'kyk-hoe-mooi-lyk-hille-ewe-grênd-merrim' en dit later in Ouma se dankbare sagte hande gesit het.

My hande het in die hoogste dennebome geklim en vasgeklou soos superglue aan die hoogste foefieslide in die wye wêreld (vir my altans) wat teen 'n onmenslike spoed van daar bo uit een van die einste bome gevlieg het.

Hierdie hande het kleintyd geleer hoe om aartappels te plant en met verwondering later aan te dra vir ma se pot; om 'n dennepit met versigtigheid oop te kap sonder om die delikate pit te verbrysel; om 'n byl so styf vas te hou dat hy 'n stuk hout met one-shot kon oopkloof - vir die vuur vir vanaand se badwater.

Hierdie hande van my - in uitgeputte oorstelptgeid bewerig uitgestrek in die lug na my eerste pasgebore baba na urelange se worsteling van baringsnood.  Die verwondering toe ons twee se oë daardie eerste splitsekonde ontmoet is virewig vasgesweis in my siel.  Later kon ek daardie gevoel tweemaal herhaal - hierdie lewe se grootste geskenk aan my lewensbestaan.

Hierdie hande - wat eers vir Pa, slegs een maand voor sy 90ste verjaarsdag en ses jaar later vir Ma, toe sy 95 en 'n half was, in hul kwesbaarste laaste oomblikke kon vashou.

Hierdie hande wat geleer het om die wêreld te betree waar tegnologie se geheime verskuil lê; 'n boom kon plant en jare later verwonderd in sy skaduwee sit; 'n pannekoek te bak en 'n kar te bestuur. 

Hierdie hande het my babatjies geleer om 'n lepel vas te  hou, skoenveters vas te maak toe hul kleuters was, hul trane afgevee toe hul die grote skoolwêreld in krakerige nuwe kleertjies moes aandurf, hul vasgehou, koesterend en trosend teen die aanslagte van  'n soms bose wêreld.

Hierdie hande - het geleer om behendig 'n vrolike bos blomme uit my eiegeplante tuin bymekaar te sit en die grootste geskenk was die opgewondenheid in Ma se oë as sy haar uitgestrekte arms na die bos heerlikheid hou. My liewe ou Ma - ek mis jou so.

Hierdie hande - het geleer om kooksels en brousels vir my familie aanmekaar te flans, 'n boomtak te saag, 'n stuk lap te beknip en te bestik tot dit in 'n aandrok ontwaak, om 'n 16 jarige hormoon-beneukte tiener se hare in 'n 'step'-styl te knip, meubels rond te skuif tot raserny van my familie en selfs om 'n geweer uitmekaar te haal, aanmekaar te sit en ja - om dit oor te haal, die sneller te trek, te korrel en darem nou en dan die teiken raak te skiet.  

Hierdie hande van my - ek kyk vandag met bewondering en dankbaarheid na julle.  Dankie, julle verstom my!